ธรรมะสอนใจ

ธรรมะสอนใจ

สังขาร” ทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ
มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา
....เกิดมาแล้ว....
ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย ไม่มี

มีใครบ้าง... ไม่เคยพลาด
มีใครบ้าง... ไม่เคยโง่
มีใครบ้าง... ไม่เคยเลือกผิด
มีใครบ้าง... ไม่เคยเสียใจ
แล้วจะมัวนั่งโทษตัวเองไปทำไม
ในเมื่อใครๆ ก็เคยเป็น


“ชีวิตนี้เกิดมาเพื่อการต่อสู้
ไหนๆเกิดมาเพื่อสู้แล้ว
จงสู้มันไปจนกว่าจะถึงที่สุด
เราสู้สิ่งอื่นคนอื่นไม่สำคัญ เท่าสู้ตัวเราเอง”

เราเกิดมารูปงามเพียงยามหนึ่ง
ครั้นเมื่อถึงเวลาสูญสลาย
คนเรามีเกิดแก่และเจ็บตาย
สิ้นร่างกายก็เหลือเพียงเถ้าธุลี
แม้หน้าตางดงามปานนางฟ้า
เทวดามาจุติบนโลกนี้
ครั้นตายไปก็ไร้คนไยดี
แม้เหลือเพียงผงธุลีเขาทิ้งไป
คนเรามีสังขารไม่เที่ยงแท้
อันทุกข์สุขสูญสลายได้ทุกสิ่ง
สุขของแท้อยู่ไหนได้อ้างอิง
อันสุขที่แท้จริงคือ “นิพพาน”

สิ่งใดที่ให้ใจเราสะอาด... ให้ทำ
สิ่งใดที่ให้ใจเราดำ... ให้เลิก
กิจอันใดดี... ให้รีบทำ
กรรมอันใดไม่ดี... ให้ทิ้ง

"ทุกข์ไม่ไป หรือเราไม่ปล่อย"
เพียงแค่ปล่อยก็ว่าง เพียงแค่วางก็เบา
หรือเป็นเพราะ "เรา" ไม่ยอมปล่อยเอง

"ลองลดความคาดหวัง"
ดูบ้าง ยอมรับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
คุณจะพบว่าจิตนิ่งขึ้น และดิ้นน้อยลง
จะว่าไปแล้ว ความทุกข์มิได้มาจากไหน
แต่มาจากใจที่ดิ้นรนขัดขืน
เพราะ "ไม่ยอมรับความจริงนั่นเอง"